GEÇ KALDIM

GEÇ KALDIM

Bugün yine geç kaldım

Yine saat geç vakti vurdu

Yine açık kalmış pencere

Yine hüzün girdi içeri,

Bugün yine geç kaldım,

Geciktim saatlere, her yere, herkese

Saat yalnızlığı vurdu,

Saat kimsesizliğimi hatırlattı

Yine geç kaldım

Geçti gitti ömürden bir gün daha

Geçti gitti

Ağaçlar yapraklarını yine zamansız döktü

Bugün yine içim sızladı

Sokaklara attım kendimi

Dar geldi

Kötüler yine kahkahalarla güldü bugün

Bir çentik daha attılar takvimlerine

İçimdeki acı dinmedi yine bugün

İlaçlar tesir etmedi,

Başımın ağrısı hiç geçmedi

Uykumu alamadım yine bugün

Hatta hiç uyumadım ki.

Bugün hiç yeni bir şey öğrenemedim

Beynim zaten öylesine doluydu ki

Geç kalmışlığımla.

Yine kana kana su içemedim musluktan

Nedendir bilmem susamıyorum bu günlerde

Yaşamak için bir tabak yemek yedim

Ama tadını hissedemedim

Ne yedim ne yemedim.

Bugün yine çok “keşke” dedim

Ne olurdu bu sözü hiç öğrenmeseydim.

İyilik güzellik nerde bugünde göremedim

Bugün radyoda yine hüzünlü şarkılar çaldı  hep

Ben tüm şarkılar bana yazılmış gibi dinledim

Dostlarım aramadı bugün

Belki de çok işleri vardı

Unutmamışlardır bilirim beni

Hiç hediye veremedim bugün

Belki eylülde benimde unutulur doğum günüm

Ben bugün kimin doğum günü bilmiyorum

Ya da unuttum.

Sokaktan gelen egzoz dumanından başka

Koku duyamadım bugün

Vazoda duran gülü koklayım dedim

Dikeni battı vazgeçtim.

El ayak çekilmiş

Sessizlik kol geziyordu bugün

Geçen yaz hiç pikniğe gitmedim

Şimdi kızdım kendime

Neden gidip doğayla bütünleşmedim

Toprakta çıplak ayakla gezmedim.

Düşündüm tutmadığım söz var mı diye

Aklıma geldi yine kendime kızdım

Ben bugün kendime verdiğim sözü unuttum

Hani hiç umudumu yitirmeyecektim

Bütün bu yazdıklarımı

Hissetmemek için kendimi frenleyecektim.

Biliyorum ki umutlar benim

Yarınlar benim

Kendimden özür dilerim

Verdiğim söze sadık kalıp

Simdi, hemen şimdi

Bugünü yeniden kucaklayacağım.

Bugün benim, yarında

Öyleyse

Merhaba yeni, taze, mutlu, umutlu

Bugüne…..

Tüm bu yazılanlarda kaç kişi kendini buldu?  Kaç kişi kendisi ile yüzleşti, “ben ben” diye söylenenleri duyar gibiyim. Hepimizi anlatıyor bu satırlar, insan olan, yaşayan, bende varım diyen herkesi. Hayat herkesin yaşadığı hayat. Kimi biraz daha mutlu, kimi daha mutsuz. Ama insanız, etten kemikten. Hüzünde, acıda, mutluluk da, sevinçlerde bizim için. Ama unutmamamız gereken en önemli şey UMUT da bizim için…

Bu yazı toplam 762 defa okunmuştur
Önceki ve Sonraki Yazılar