Bazen bir insan çıkar, koca bir ilçenin vicdanı olur.
Bir insan çıkar, başkasının derdiyle kendi derdiymiş gibi dertlenir.
Adı Gürbüz…
Ama herkes onu başka bir isimle tanır:
Yetimlerin Abisi.

Bugün Çubuk’un hangi mahallesine giderseniz gidin, eğer bir kapı tıklanmışsa, bir çorba kaynamışsa, bir yüz gülmüşse oradan onun izi geçmiştir. Çünkü o sadece birkaç aileye değil, ihtiyaç sahibi tüm ailelere birer çuval patates ulaştıran, soğukta donacak evlerin doğalgazını yakan, elektriği kesilecek hanenin faturasını ödeyen, suyu olmayan evlere rahmet gibi su getiren biri…

Ama mesele sadece faturalar değil.
Yetim bir çocuğun ayağında ayakkabısı eksikse,
yaşlı bir teyzenin ilacı yoksa,
engelli bir kardeşimizin medikal cihazı alınacaksa…
Gürbüz oradadır.

Giyim… Gıda… Sağlık… Medikal…
Gönlüne hangi ihtiyaç düşerse, o yöne koşar.
Bazen kendi cebinden, bazen bir hayırseverin desteğiyle…
Ama en önemlisi:
Bir tek gün bile “yeter” demeden.

Bugün medikal ihtiyaçlardan dolayı biriken 65 bin TL’lik borcun altında ezilse bile sesini yükseltmez. Yine aynı tevazu ile der ki:

“Biz aracıyız, kazanan sizlersiniz.”

Aslında bu söz, bir hakikati fısıldıyor:
Gürbüzün yaptığı iş bir iyilik yarış değil, bir insanlık imtihanı.
Ve bu imtihanda dua kazanacak olan, bir yetimin duasına ortak olan bizleriz.

Dostum, Çubuk’ta bir adam var…
Gece gündüz demeden yetimlerin, yaşlıların, kimsesizlerin kalbine dokunan bir adam.
Ama o tek başına değil;
Onun arkasında dua edenler var, katkı verenler var, paylaşanlar var.

Eğer bizler de ona omuz verirsek,
bir gün değil, her gün bir aileyi ayağa kaldırabiliriz.

Çünkü bazen bir çuval patates,
bazen ödenmiş bir fatura,
bazen de bir tek tebessüm…
Bir insanın kaderini değiştirir.