“Ana, bu bayram mı? . Aman çok ayıp
Çocukken gördüğüm bayramlar hani?
Mübarek elleri öpüp, koklayıp
Yüzüme sürdüğüm bayramlar hani?”
(Abdurrahim Karakoç)

Mübarek Ramazan bayramının birinci günü, Süleyman Demirel Huzurevindeyiz. Kapıdan girer girmez gerçek bir özlem ve hüzünle karşılaşıyoruz. 170 civarında yaşlı ve bakıma muhtaç insan dört gözle bayramlaşmaya gelecek yakınlarını beyhude bir şekilde bekliyor. Birkaç ziyaretçi var sadece.

Gözlerinin içi gülüyor adeta bayramlaştıkça. Kimisi bize şeker sunuyor, kimisi de yediği ekmeğini.
Gerçekten çok duygulu anlar yaşıyoruz.
Öğrendiklerimiz ise bizlere çok farklı duygular yaşatıyor.

İsimlerinin hiçbir önemi yok. Bir ülke gerçeğini bütün çıplaklığı ile yaşıyoruz. Burada kalan yaşlılar arasında sekiz çocuk sahibi olan bayanların olduğunu ve hiç birinin aylardır hiç annelerini ziyarete gelmediğini öğrenmek canımızı acıtıyor.

Hele bir yaşlı bayanla tanıştık ki yaş olup aktı gözümüzden.
“4 çocuğum vardı… Büyük oğlum vefat edince diğerleri çok değişti… Bir daha benim yanıma hiç yaklaşmadılar… Onları ne zorluklarla büyütmüştüm… “ sözleriyle hepimize ders veriyordu.

Şimdi daha iyi anlıyorum Ramazan Bayramı ile Şeker Bayramının farkını, Ramazan Bayramını kutlayanlar Bayram Namazını müteakip anne ve babalarının, büyüklerinin, akrabalarının ve komşularının bayramlarını kutlamak ve hayır dualarını almak üzere dağıldılar. Şeker Bayramını kutlayanlar ise arabalarına binip tatil beldelerine hareket ettiler.

Bayram demek takvimdeki yazı mı?
Bayram hasret, bayram ağrı, sızı mı?
Açıp yüreğimi, yumup gözümü
Özüne girdiğim bayramlar hani?
(Abdurrahim Karakoç)

Herhalde daha çok özleyeceğiz eski bayramları…

RAMAZAN BAYRAMINIZ KUTLU OLSUN..

Bu arada Süleyman Demirel Huzurevi yönetimini ve çalışanlarını can-ı yürekten kutluyorum. Bina, odalar ve yataklar çok temiz, yaşlılar ise gayet bakımlı. Personel işini güzel yapıyor. Tebrikler… İstenince oluyor işte…

Görüşmek üzere…